الگوی آونگی: چارچوبی برای تحلیل اقتصاد سیاسی جمهوری اسلامی ‏ایران

بررسی تحولات اقتصادی ایران پس از انقلاب اسلامی‏، نشان می‏دهد سیاست‏های اقتصادی دولت به جای پیروی از روند خطی، حالت نوسانی یا آونگی را تجربه کرده است.این بررسی مشخص می‏سازد جهت‏گیری کلی سیاست‏های اقتصادی دولت در دهه اول انقلاب به سمت سیاست‏های بازتوزیعی، در دهه دوم به سمت سیاست‏های رشد اقتصادی و از  نیمه دهه1380، بار دیگر به سمت سیاست‏های بازتوزیعی بوده است. این مقاله ابتدا به تشریح این بی‏ثباتی‏ها در اقتصاد کلان در قالب الگوی آونگی می‏پردازد. سپس، تلاش می‏کند به جای ارائه تحلیلی اقتصادی، تحلیلی از منظر جامعه‏شناسی سیاسی از منشأ و علل این بی‏ثباتی‏ها ارائه کند. این تحلیل نشان خواهد داد که ماهیت و ساختار رانتیر دولت در ایران پس از انقلاب، منشأ و عامل این بی‏ثباتی در اقتصاد کلان بوده است.